Od kempingu było około 10 km rowerem, poprzez wspaniałe lasy sosnowe, obok byłego poligonu rakietowego Wernera Brauna, który stąd wystrzeliwał swoje V1 na Londyn. Dzisiaj jest tutaj muzeum, ale w wejściu nie można pogardzić chlebem ze smalcem i skwarkami, który sprzedaje tam gospodyni wiejska. Łeba jest również warta zwiedzenia, lecz nie należy rezygnować z przejażdżki po Bałtyku.

 Tutaj przed wybrzeżem leży Gustloff. Podróż tą odbyliśmy na katamaranie dwukrotnie. Żadna sztuka, bo w Łebie spędziliśmy trzy dni.

 Z Łeby udaliśmy się przez Redę, Gdynię, Sopot, Gdańsk do Elbląga. Na tej zatłoczonej drodze, naszym pojazdem z przyczepą zeszło nam trzy godziny. „Jeszcze tylko godzinka do Elbląga i potem EB” powiedziałem swoim paniom, ale myliłem się. Droga jest obecnie przebudowywana i jechaliśmy bocznymi połączeniami przez Zeyer, tutaj zamiast promu zbudowano nowy most. Zajęło to trzy godziny, w upale, prawie w tempie pieszego.

Wcześnie w  niedzielę, w planie było najpierw obejście miasta. Stary Rynek znowu pięknie urządzono. Przed Bramą Targową stali fotografowie i reporterzy. Zaciekawiony zapytałem czy na wieżę można wejść. Odpowiedź była „Tak, jest Pan pierwszym oficjalnym gościem”. Tego nie było w
planie, ale niespodzianki są zawsze.

 Wieża jest w środku pięknie urządzona i ze wszystkich stron jest wspaniały widok, cała masa motywów dla zdjęć. Na drugim piętrze znajduje się biuro informacji. Siedzi tutaj młoda dama, ze znajomością niemieckiego i angielskiego. Dzięki Pani Marzenie Sulich poznałem Pana Jana Klatta, byłego dyrektora szkoły na Kalkscheun Str. (wcześniej szkoła handlowa). Pan Klatt jest najlepszym urzędowym przewodnikiem i często towarzyszył mi przy ważnych wizytach w Elblągu. Po zwiedzaniu wieży udaliśmy się na obiad do Krzysztofa „Pod Kogutem”. Klopsy Królewieckie z dużą ilością sosu (zupa) były bardzo dobre.

My elblążanie nie jedliśmy wcześniej klopsów Królewieckich. W naszej rodzinie były raczej nieznane. Mieliśmy „kwaśne klopsy” w głębokich talerzach, z zupą do krawędzi i do tego łyżka. Mieszkańcy Królewca na pewno potrawę tą skopiowali i chytrze, jak to oni, dodawali troszkę sosu i całość trzeba było jeść nożem i widelcem.

W poniedziałek, wieczorem w lokalu tym mogłem przywitać Hansa Preußa i Klub Pangritz. Ponowne spotkanie po całym roku, jeśli nie liczyć naszych niedzielnych rozmów telefonicznych.

 Dwa dni później w tym samym lokalu spotkaliśmy elbląską prominencję, było to spotkanie zamknięte. W obecności autorów przedstawiano
nową książkę w widokówkami. Do książki tej przygotowałem wiele starych elbląskich widokówek i informacji. Była przy tym prasa i telewizja.

 Na imprezie tej powiedziałem kilku przyjaciołom: „Zbudowałem dwa modele statków elbląskich i przywiozłem je. Następnego dnia chcę je ochrzcić i wodować z moim przyjacielem Hansem Presem”. Wiadomość się rozeszła.

Następnego ranka na chrzest, na kampingu zgłosili się prawie wszyscy goście z dnia poprzedniego, również telewizja, Radio Elbląg, Radio Gdańsk i szereg reporterów gazet. Oczywiście i Panie z Muzeum. Jeśli chodzi o statki to były to tolkmicka loma „Richard” i parowiec z kołami bocznymi „James Watt”. Parowiec ten został zbudowany w stoczni Mitzlaff w roku 1846, z maszyną parową z Schichau. Poza dwoma zdjęciami z obrazów i danymi o wielkości brak jest jakichkolwiek dokumentów. Ten pływający, zdalnie sterowany model nie tylko zbudowałem ale musiałem również narysować plany.

 Było to udane przedpołudnie, przy piękniej pogodzie. W Muzeum Elbląskim na wystawie stoją poza tym moje inne, cztery duże prace.

 W tle moje elbląskie nabrzeże Hermann-Balk, przed nim Pani dr Gizińska, Pani Czarkowska i na prawo moja żona Ilse. Dzięki mojej poprzedniej stronie internetowej poznałem Panią Agnieszkę Czarkowską, 21-o letnią studentkę z Elbląga. Pani Czarkowska założyła w Elblągu grupę z osób w
tym samym wieku, która zajmuje się badaniem starego niemieckiego języka z Elbląga, rodzajami mowy i użyciem. Dobra rzecz dla młodych Polaków, która sygnalizuje również: jesteśmy za przyjaźnią niemiecko-polską. Wsparłem tą grupę książkami Waltera Brauna. Hans Preuß, moja Ilse i ja zostaliśmy przez grupę zaproszeni na informacyjne popołudnie. Pomieszczenie udostępniła Pani Hilda Sucharska z Mniejszości Niemieckiej.

 Na wtorek 25. lipca zaplanowałem przekazanie statków Muzeum i oprócz kilku przyjaciół ukazała się znowu prasa elbląska i gdańska. Po trzech
dużych drzeworytach i kodze elbląskiej, było to piąte samodzielne dzieło, które swoje ostateczne miejsce znalazło w Muzeum Elbląskim. Podarunek ten jest podstawą do utworzenia w Muzeum działu statków.

 Drugi statek, tolkmicką lomę podarowałem Krzysztofowi do jego lokalu. Loma ta powinna być drogowskazem dla wielu turystów, byłych elblążan, do innych statków w muzeum.

 Spotkania z elbląską archeologią

 W obszarze Brückstraße 30 do 35 od początku maja prowadzono wykopaliska archeologiczne, a więc między Kościołem Św. Mikołaja i Wasserstraße. Wykopaliska są prowadzone i nadzorowane przez elbląską archeolog, Panią Grażynę Nawrolską z Muzeum Elbląskiego.

 W czasie moich odwiedzin na terenie wykopalisk towarzyszył mi elbląski przewodnik, Pan Jan Klatt, członek Klubu Pangritz. Pan Jan Klatt wyświadczył mi wartościową przysługę poprzez tłumaczenie na niemiecki i swoją szeroką wiedzą elbląskiej historii.

Znaleziono wiele przedmiotów codziennego użytku z wcześniejszych czasów, ze wszystkich możliwych materiałów. Interesujące były stare fundamenty, na których postawiono później kolejne.

 Z najwyższa dokładnością te stare mury są mierzone i rysowane przez studentki archeologii. Praca ta wymaga dobrego oka i wiele cierpliwości.

 Robotnicy musieli przerzucić wiele ziemi. Na rogu Brückstraße / Wasserstraße, na głębokości 3,4 metra znaleziono starą drogę z najstarszego okresu, a więc około 1240 roku. Wtedy teren i również rzeka były o 3,5 metra niżej. Niższy poziom wód wynikał prawdopodobnie z większej ilości lodu i śniegu na biegunach.

 Poniżej: archeolodzy odkrywają najstarsza elbląską drogę.

 Od Pani Grażyny Nawrolskiej otrzymałem w prezencie książkę „ARCHEOLOGIA ET HISTORIA URBANA”, w której pisze o wykopanych w Elblągu śladach pielgrzymów. Pani Grażyna Nawrolska jest osobą wyjątkową, która weszła w pracę wykonywaną przez jej zmarłego męża i z sukcesem prowadzi badania historii budownictwa w Elblągu. Znaleziono na przykład starą windę do potraw oraz całkiem inny układ ulic, niż ogólnie znany ze starych rysunków.