EICHWALDE I LOTNISKO W ROKU 1918

 Majątek położony na południe od Elbląga swoją nazwę wywodzi od lasku dębowego, który rósł jeszcze w szesnastym wieku. Graniczył on z Neustädter Feld. Mieszkańcy Nowego Miasta pędzili do niego swoje świnie dla tuczenia. W roku 1563 większość lasu została wycięta, pozostało tylko kilka dębów, które miały służyć później jako wały w młynie. Przy dzieleniu nowo uzyskanego terenu, burmistrz Schulz dostał 14 mórg chełmskich. Zbudował tutaj dwór, zwany Eichwalde. Radca dworski Braun, pruski intendent, kupił go w roku 1717 i poprzez różne zakupy powiększył go majątku. Zakupił łąkę o wielkości dwóch łanów i sześciu mórg oraz połączył z majątkiem.

 Gdy Braun w roku 1722 po złożeniu urzędu poświęcił się życiu prywatnemu, jego ulubiony Eichwalde stał się literackim wolnym czasem. Braun umarł w roku 1737. Wdowa po nim poślubiła kapitana Szarowitza z Książęcego Regimentu, który stacjonował w Elblągu. Następnie właścicielem majątku poprzez zakup stał się Johann Kawerau. W umowie sprzedaży zapisano, że majątek nigdy nie może być podzielony, lecz zawsze ma pozostawać w całości. Wdowa po Kawerau poślubiła sekretarza rady, Horna, po którym Eichwalde nazywany był także Hornshof. Późniejsi właściciele nazywali się Haag i Klein. Od nich majątek zyskał nazwę Haags- und Kleinshof. Około 1830 posiadaczem majątku Eichwalde stał się mistrz ciesielski Karl Kutzner.

W czasach polskich i w XIX wieku Eichwalde razem z łąką był wolnym majątkiem mieszczańskim. Do roku 1772 podlegał pod urząd sądu krajowego miasta Elbląga. W pierwszej połowie XIX wieku poza budynkami mieszkalnymi i gospodarczymi majątek posiadał także młyn i 5 łanów i 25 mórg ziemi.

Po wielokrotnej zmianie właściciela, majątek został w 1915 roku zakupiony przez miasto Elbląg, dla utworzenia na jego terenie lotniska. Miasto zapłaciło za 104 hektary 400 000 marek.

Resztka byłego majątku należała wtedy do Spittelhof. Przy Eichwalde pozostał jednak samodzielny teren o powierzchni 41 ha, ale bez mieszkańców. Obok lotniska Eichwalde, przy ulicach Eichwalder Weg nr 1 – 54 powstało osiedle, w którym najpierw mieszkali kolejarze, którzy później przesiedlili się do Trettinkerhof. Eichwalder Weg nr 1 i 1a należały do fiskusa Rzeszy, numery 2,3,5,7,9,11 i 13 do gminy miasta Elbląg a działki 4,6,8,12,16 i 18 do ówczesnej Deutsche Reichsbahn. Pozostałe działki i domy były w posiadaniu prywatnym.

(Z książki „Historia okręgu Elbląg” dr E.G. Kerstan, proboszcz w Lenzen, okręg Elbląg)

Poniższy ustęp jest poświęcony Carlowi Ihme

(© wszystkie zdjęcia Rodzina Kroggel, Berlin i Halle a. Saale)

Lotnisko „Eichalde” przedstawiałem już na swojej stronie a później doszło do kontaktu z Panią dr. Ritą Kroggel. Jej dziadek Carl Ihme (Friedrich Karl) w latach 1918 do 1920  był na elbląskim lotnisku planistą – magazynierem a po zakończeniu wojny w oddziale likwidacyjnym lotniska. Z tego okresu pochodzą wszystkie zdjęcia na tej stronie, które udostępniła mi rodzina Kroggel (Berlin / Halle). Rodzina Kroggel udostępnia te niepublikowane dotychczas zdjęcia wyłącznie stronie  „Elbinger Heimatseite”. Kopiowanie i dalsze korzystanie z nich jako chronionych prawem własności jest dozwolone tylko po uzyskaniu zgody rodziny Krogge.

Powyżej Carl Ihme, architekt (Friedrich Karl) ur. 30.11.1884 w Würzen, zm. 11.09.1923 w Lipsku.

Jego droga od 1915 w oddziałach lotniczych: Großenhain, Königsberg (organizacja eskadry myśliwskiej 57 = JASTA 57 w dniu 6.1.18), walka na froncie we Flandrii z Jasta 57, zatrucie z powodu ataku gazem trującym,
Eichwalde Elbląg. Carl Ihme zmarł w wieku 39 lat, z powodu obrażeń po gazie trującym.

Legitymacja służbowa Carla Ihme z pieczątką: Szkoła Pilotażu dla Początkujących Elbląg

 Carl Ihme posiadał w Elblągu swoją rodzinę, córka Ruth uczęszczała do liceum Kaiserin-Auguste-Viktoria (później państwowe liceum wyższe).

 Pani Margarete Ihme z córkami Ellen i Ruth oraz siostrzenicą, siedząc na ogrodzeniu w ogrodzie Casinogarten. Na swojej drodze do szkoły z Eichwalde do liceum na ulicy Poststr.  dzieci potrzebowały dodatkową przepustkę na teren lotniska. Przepustka ta została w 1918 roku podpisana z tyłu przez radę żołnierską. Rewolucja listopadowa, która wyszła od buntujących się marynarzy floty dalekomorskiej w Wilhelmshaven doszła do Elbląga.

Dwa zdjęcia lotnicze Elbląga z roku 1918, ze spuścizny po Carlu Ihme. 

           1                            
2                                      3                  
4                      5

                6                                   
7                  8                                   9

Na zdjęciu tym można rozpoznać: 1. Ratusz, 2. Kościół Trzech Króli, 3. Brama Holländer Tor, 4. Sąd Krajowy i Okręgowy, 5. Szkoła Heinrich
von Plauen, 6. Osiedle Trettinkenhof, 7. Kolej nad Zalew, 8. Linia kolejowa, 9. Fabryka Lokomotyw Trettinkenhof

 Na tym zdjęciu z roku 1918 w kierunku Thumberg widać:

                    1                 2          
3           4                         5                          6

         7                     8           
9                         10                 11              12               
13

 1. Szpital diakoniczny, 2. Linden-Str, 3. Carl-Str, 4. Kościół Św. Mikołaja, 5. Sąd Krajowy i Okręgowy, 6. Kościół w Zeyer, 7. Szpital Miejski, 8. Szkoła Truso, 9. Tal-Str, 10. Hindenburg-Str z Kapicą Św. Jerzego, 11. Kościół Św. Anny, 12. Szkoła Heinrich von Plauen, 13. Blumen-Str.

 Wspomnienia z lotniczego życia

 W całym Eichwalde nie było brukowanych ulic. Lokal „Pod Miękkim Lądowaniem” jest najwidoczniej hotelem wojskowym, być może we Flandrii
gdzie Carl Ihme walczył na froncie w Jasta 57. Wieniec po prawej stronie został najpewniej umieszczony przez jakiegoś żołnierza dla przypominania ojczyzny. Przy kierownicy kabria Carl Ihme, zimowa wycieczka w okolicę. (Napis na osłonie chłodnicy „Szkoła Lotnicza Elbląg”).

 Poniższe zdjęcie powstało prawdopodobnie na Boże Narodzenie 1918. Poważne twarze zdradzają niepewność co do przyszłości, krótko po zakończeniu wojny. Drugi od prawej, na dole siedzi Carl Ihme.

Po zakończeniu wojny Carl Ihme był w grupie demontażowej, gdzie jego wiedza jako architekta była z pewnością użyteczna. Niszczono samoloty, demontowano hale na końcu lotniska i budowano nowe między innymi. Przez to dojazd na lotnisko był niemożliwy. W innych halach demontowano wielkie bramy  a otwory zamurowywano.

Hale zostały wynajęte firmie Komnick. Dzięki mądremu planowaniu Pana Komnicka, start do komunikacji lotniczej w latach powojennych był łatwiejszy. Poniżej zniszczone hale z pięcioma mężczyznami, być może kontrolerami Komisji.

Zniszczone hale i samoloty

Ju 88 na elbląskim lotnisku