W miastach, już w 12-14 wieku rzemiosła skupiły się w cechach dla obrony przed zewnętrzną konkurencją. Cechy szybko zyskały siłę i wpływy. Były tworzone jeszcze w 19-tym wieku. Ich dumą było posiadanie cynowego sprzętu. Zamknięcie kopalń cyny w Erzgebirge w 12-tym wieku spowodowało, że pożądane naczynia z cyny jak zastawy, talerze, bańki i kubki stały się trudno dostępne. Cyna sprowadzana z angielskiej Kornwalii lub nawet z południowo-wschodniej Azji była dotychczas zbyt droga. Kiedy rozpoczęła się historia cechów cynowniczych albo „odlewników konwi” jak ich nazywano do renesansu, nie wiadomo. P. Abraham z Hall w Saksonii zapisał w 1698 roku:
„Praca i wyroby tych ludzi są czyste, dobre i użyteczne, gdzie jest jednak ich początek, sami nie wiedzą”. Pierwsze zapisy z 1304 dotyczą odlewni cyny w Paryżu a w Wiedniu konwisarze mieli w 1368 roku regulamin cechu.
Dalszy zapis P. Abrahama z Saksonii: „Konwisarze to zakręceni faceci, którzy największy zysk na swoich miskach i talerzach mają zastępując angielską cynę ołowiem”. Cyna była przez wieki sześć do siedmiu razy droższa niż ołów i pokusa była duża, aby zarobić trochę więcej. Najstarszy zapis o konwisarzach w Elblągu pochodzi z roku 1385 z tzw. „Elbląskiej Księgi Wojennej”, w której wyliczone są wszystkie elbląskie rzemiosła (17), między innymi także rzemiosło producentów kanek. Dalsze źródła pisane to Księga Protokołów Cechu Konwisarzy i Ludwisarzy, zwana „Schläfer”, dotycząca rozpoczynająca si e w maju 1770, lecz wracająca do 1541 roku i kończąca się w 1801 oraz lista czeladników z okresu 1542 do 1649.
Księga komturii w roku 1409 wymienia pierwsze nazwisko konwisarza – Symona, który był z Malborka. Zapisy te kończą się około roku 1800 ale od 1777 roku do cechu elbląskiego zostają przyjęci konwisarze malborscy, min także David Kroll.
W roku 1776 konwisarz David Kroll z Neuteich ubiega się w cechu o egzamin mistrzowski, na podstawie tego talerza. Talerz posiada przyspawaną profilowaną krawędź, 30 cm średnicy i waży 850 gram i trzykrotnie jest oznaczony przyszłym znakiem mistrzowskim. Znak mistrzowski, podzielony na trzy części przedstawia królewskiego orła (znak kraju), herb miejski jako bramę z trzema wieżami (Malbork) i znak mistrzowski, skaczącego jelenia. Ponad znakiem znajduje się korona, która oznacza jakość. Na górze w znaku, zamiast jak zwykle inicjałów widać rok egzaminu mistrzowskiego. Dopiero po naniesieniu jako mistrza do spisu cechu, David Kroll mógł znakować swoje wyroby swoim nazwiskiem. W roku 1777 David Kroll został przyjęty do Elbląskiego cechu jako zrzeszony rzemieślnik z poza Elbląga.
- Elbląski talerz ozdobny o średnicy 37 cm. Autor Johann Andreas Woll.
- Wysoka miska 26 x 8 cm. Autor Johann Jacob Bietau.
- Kielich cechowy 18,5 x 14 cm. Autor Johann Daniel Deveer
Elbląski puchar Cechu Krawców z 1768 roku
Praca elbląskiego Mistrza i Starszego Cechu Heinricha Kemnitz